Onze laatste halte..

Hallo lieve allemaal,

Dit is alweer hartstikke ons laatste verhaal. Aangezien we amper tijd hebben gehad om een verhaal te schrijven delen we deze keer samen de eer om onze serie schitterende reisverhalen af te sluiten. Wat is de tijd voorbijgevlogen. Dat klinkt misschien enorm cliché maar toch is het echt zo. De laatste week zijn we echt al bezig geweest met naar huis gaan, maar dan wel in de trant van: jeetje over precies een week zitten we in Malden en dan gaan we dit echt missen. En met 'dit' bedoelen we dan bijvoorbeeld genieten van een zonsondergang in de woestijn. Want ook al is het misschien onze laatste week, ook deze week hebben we nog genoeg leuks meegemaakt om met jullie te delen. Het eerste deel heeft Stijn geschreven en Isabelle neemt jullie mee door Santiago en Valparaiso!

We eindigden ons vorige verhaal in Arica. Daar zaten we dan, drie nachten bij onze Amerikaanse opa. Wat was dat fijn. We gingen nog 1 avond met Eirik en Viviann (Noors koppel want we hadden ontmoet bij de grens) eten op de markt. Maar omdat de markt dicht was gaan we naar een soort hamburger tent daarnaast. Wat we daar hebben gegeten gaat de boeken is als meest bizarre hamburger OOIT! Het restaurant ziet eruit als een amerikaanse hamburgertent uit de jaren 50, inclusief metalen rode stoelen en tl-buizen. De kaart is niet echt te begrijpen en na veel overleg en een soort van gebrabbel met de serveester (die vooral moest lachen) bestellen we een hamburger en neemt Bella een hotdog. Wat we kregen: giga-broodje, mega veel avocado, nog meer mayo, tomaat en daartussen ergens verstopt een dunne hamburger of een klein worstje. Wat een maaltijd!! Het was gewoon niet te eten eigenlijk, zoveel mayo en avocado. We hebben vooral hard gelachen, maar nooit meer!! De andere avonden koken we lekker zelf of halen heerlijk vers fruit op de markt.
Na 1 nachtje waren onze Noorse reisgenootjes al vertrokken dus we hadden het hele huis en alle aandacht van Franklin voor ons alleen. Wat resulteerde in nog meer fascinerende verhalen over de Vietnam oorlog waarin hij had meegevochten, verhalen over een indianenstam waar hij nu bij hoorde en vooral wat wijze levenslessen. Maar soms zat onze opa er toch een beetje naast, want hij zei wel dat hij alles zag maar toen hij vertelde dat wij over 10 jaar getrouwd zouden zijn, begonnen we toch te twijfelen... Alhoewel we wel echt een heerlijk getrouwd koppel lijken. We maken elkaars zinnen af, lezen elkaars gedachten en zijn altijd vrolijk. Onze huwelijksreis was dit dan ook. En wat voor één..

Na 4 dagen strand, zon, eten, zee, body boarden en zelfs beach tennis (ja we moeten toch wat om onze buikjes in vorm te houden) werd het toch echt tijd om de bus te pakken op vrijdagavond. Bestemming: San Pedro de Atacama, de droogste woestijn ter wereld. We moeten wel afscheid nemen van onze lieve Franklin. Zo raar, afscheid nemen van iemand die je maar zo kort kent want we merken wel echt dat je op reis de meeste fascinerende en inspirerinde mensen tegenkomt. Je deelt herinneingen en schitterende momenten en foto's samen, je wisselt je levensverhaal uit en na een paar dagen zeg je ´dag, fijne reis en tot ziens´ maar de kans dat je elkaar ooit nog tegen komt is zo klein.. Maar ja ook dat hoort bij reizen!!

Daar gaan we, de nachtbus in. Zaterdagochtend komen we aan in Atacama. En woestijn is het zeker. Een heerlijk dorpje, met wederom enorm veel zwerfhonden, een fijne sfeer en alleen maar zandweggetjes. We vinden een fijn hostel en duiken het dorp in om wat tours te boeken. Onze strakke planning is alleen nog maar strakker geworden door de heerlijke stranddagen, zodat we besluiten om dezelfde middag nog te gaan mountainbiken. Sandboarden staat ook geboekt en ook de Tatio geysers staan nog op de planning. Mountainbiken door de woestijn. Ja, het kan. Ingesmeerd en wel staan we er klaar voor. Korte broek, tshirtjes, zonnebril, heerlijk! We hebben broodjes mee zodat we lekker ergens in een vallei kunnen gaan lunchen. We krijgen een kaart mee van het gebied maar om nou te zeggen dat die heel duidelijk is... We rijden het dorp uit en we weten dat we richting het noorden moeten, maar verder... Na een klein stukje komen we in een schitterende vallei aan, met wat bomen en een kleine rivier. Strakblauwe hemel, zonnetje op onze bol en een stilte! Genieten! Met een grote glimlach gaan we de vallei in. Het kleine riviertje wordt onze grote vijand. Om bij een mooie kloof te komen moeten we de rivier oversteken. Poging 1: snelheid maken en proberen heelhuids (lees: droog) aan de overkant te komen. Resultaat: redelijk geslaagd. Onze schoenen hebben wat water gemaakt maar we gaan door! De rivier kronkelt door de vallei dus om bij de kloof te komen moeten we nog veel vaker door de rivier heen. Poging 2 is minder geslaagd en Isa valt halverwege stil en moet dus afstappen en ja hoor, lekker natte schoenen. Bij oversteek nummer 3 zinkt de moed ons in de schoenen. Een gids komt ons toevallig tegenmoet fietsen en die vertelt ons dat we gewoon met onze schoenen aan door de rivier moeten lopen want anders is het niet te doen. Trouw volgen we zijn advies op maar echt ideaal is het niet. Kletsnatte schoenen en zand is geen top combinatie. We besluiten eerst lekker te gaan lunchen. We vinden een mooie boom en zetten onze fietsen aan de kant en onze schoenen in de zon. Lunchen met een zakmes, broodjes en fruit. Dit is onze lunch, al 2 maanden lang! We lijken wel alleen op de wereld, je hoort niks. Je oren suizen bijna door de stilte. Daar zitten we dan, in een vallei in de woestijn, te lunchen onder een boompje met elkaar. Hoezo genieten?! Top gewoon!
We laten onze schoenen uit, hangen ze aan het stuur en gaan op onze blote voeten verder fietsen en de rivieren door. Hoe we het voor elkaar krijgen weten we nog steeds niet maar het lukt ons om in de woestijn de afslag te missen!! De kloof kunnen we maar niet vinden en fietsen wordt steeds moeilijker door het mulle zand. We laten de kloof voor wat het is en gooien onze fietsen aan de kant en dopen onze voeten in de ijskoude rivier en genieten van de zon. Reizen: plannen maken, plannen doorstrepen, go with the flow (ons motto)!!
Op de terugweg komen we opeens de kloof tegen en we fietsen er even doorheen en gaan dan terug. Bij de laatste rivier oversteek komt een Chileense auto ons tegenmoet. We zijn wel wat meer auto´s tegengekomen maar dat zijn allemaal jeeps. Dit is een Opel Corsa. Ze twijfelen al of ze moeten oversteken en we lachen wat want het ziet er niet uit alsof het gaat lukken. Na wat spaans gebrabbel gaan ze ervoor. En ja hoor, halverwege de rivier blijven ze steken. Daar sta je dan. We lopen de rivier in om te helpen. Ik pak de kinderen van de achterbank (jaja ze mochten op de rug van de Grote Vriendelijke Reus) en de man klimt uit het raam. De vrouw schuift achter het stuur en we gaan duwen. Hartstikke mission impossible natuurlijk. Ondertussen begint water de auto in te komen en bubbelt de uitlaat al vrolijk in de rivier. Gelukkig komt er een jeep aangereden. Twee jonge gasten achter het stuur! We maken de auto´s aan elkaar vast en beginnen weer te duwen terwijl de jeep langzaam achteruit rijdt. Na een paar pogingen lukt het, de auto komt los en komt weer op het droge. De man van de auto heeft alleen maar staan lachen en bedankt ons voor de hulp. We maken natuurlijk nog wel even een foto van de binnenkant van de auto want de hele auto staat inmiddels onder water. We krijgen een heerlijke Heineken die wel al fietsend opdrinken (niet heel ideaal kan ik je vertellen) en rijden naar het dorp. We hebben wel gelachen hoor, wat een ervaring!

Vermoeid door de nachtbus en het mountainbiken duiken we ons bed in. Het hostel heeft trouwens ook een avondklok, want na 22.00 moet iedereen naar bed haha. Keuken werd gesloten dus je was verplicht om dan maar naar bed te gaan. De volgende ochtend doen we rustig aan, lekker uitslapen en een beetje door de stad wandelen. We drinken een kopje koffie op het plein en daar worden we aangesproken door een belg en zijn vriendin, met heel vragen voor ons. We zijn natuurlijk experts in reizen en geven ze allemaal tips over Bolivia en Peru. Vanuit Atacama vertrekken namelijk veel tours naar de zoutvlakte in Bolivia. Een meisje aan een andere tafel hoort onze tips en vraagt ook nog meer tips. Heerlijk, we mogen onze ervaringen weer even delen en met een glimlach op ons gezicht doen we dat. Ze staan allemaal nog aan het begin van hun reis en wij beseffen nog maar een keer hoeveel mooie onvoorstelbare dingen we hebben gedaan.
Na de lunch gaan we dan eindelijk sandboarden in de woestijn. Sandboarden is dus letterlijk met een snowboard de duinen afgaan. Na een kleine busrit gaan we beginnen. Daar sta je dan, met je snowboard in je korte broek in de brandende zon, onderaan een zandduin. We staan in de Death Valley, een vallei waar de NASA een aantal jaren geleden nog testritten maakte voor de mars-reis want het lijkt echt op een andere planeet. We klimmen omhoog en bovenaan begint de uitleg. Tijd om te oefenen op de kinderheuvel is er niet. We hebben allebei totaal geen ervaring met snowboarden dus dit wordt lachen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het bovenop de duin nogal spannend vond. Maar het is maar zand dus als je valt, val je niet hard. Het is uiteindelijk een enorm gave ervaring!!! Veel valbeurten, wat zandhappen en een keer zelfs een soort van koprol van mij, maar ook zeker wat mooie rechte stukken naar beneden. Het is echt een adrenaline kick. We hebben een DVD gekregen dus jullie kunnen allemaal mee genieten van onze schitterende duikelpartijen! Ondanks dat het nogal zwaar is om elke keer omhoog te lopen, zijn we uiteindelijk 6 keer naar beneden geboard. We doen het maar weer (ook ons motto)!!!
Busje in, zand uit de oren schudden en op naar de Moon Valley. Deze heeft z´n naam gekregen omdat ´ie nogal lijkt op, jullie raden het al, de maan. Witte bergen en woestijn, doordat er nogal veel zout in de grond zit. We lopen door wat grotten, waar we trouwens niet echt op voorbereid waren want we hadden geen zaklamp. Na gekruip en gekronkel gaan we een berg op. Met handen en voeten klimmen we omhoog (alsof we nog niet genoeg geklommen hadden de afgelopen weken).. Maar het was zeker de moeite waard. Daar zitten we dan. Een van de mooiste uitzichten die we hebben gehad. Onder het genot van een pisco sour (die er lekker ingaan) wachten we met de gezellige groep op de zonsondergang. Weer even een geluksmomentje voor ons, de zonsondergang werpt allerlei kleuren over de zandduinen en geeft uiteindelijk schitterende beelden. De bergen worden blauw, oranje, rood, schitterend! Geen wolkje te zien en weer een heldere sterrenhemel! We moeten deze goddelijke plek weer verlaten, maar de pisco sours zijn inmiddels al stiekem een beetje ons hoofd binnen geslopen en lekker giechelend als kleine kinderen sprinten (lees: zigzaggen) we de berg af!!

We duiken ons bed in want de volgende ochtend mogen we heerlijk om 03.30 opstaan. Jawel, we zijn het niet verleerd. Met een fijne ijskoude douche om wakker te worden (warm water in een woestijn is blijkbaar nogal veel gevraagd) gaan we op pad. Lauren is ook weer mee, een meisje uit Canada uit ons hostel die ook al mee was naar het sandboarden. In de bus komen we nog een nederlandse jongen tegen, Gio! Met z'n viertjes gaan we de geysers bekijken. Na 2 uur in de bus komen we aan bij de Tatio Geysers, zo'n 100 kilometer ten noorden van Atacama. Het geyser-veld ligt op de grens met Bolivia en het grappige is dat we nu aan de andere kant staan van een vulkaan die we dus op onze jeep tour ook hebben gezien. Stonden we de afgelopen dagen nog te zweten in de woestijn, staan we nu heel vroeg (voor de zonsopgang) op 4200meter hoogte in de vrieskou. Min 8 graden. Oftewel, dikke sokken, muts, handschoenen en 3 truien. Maar de geysers waren wel echt prachtig en doordat de zon nog niet op was gekomen kwamen de stoomwolken super mooi uit de grond omhoog. Ons ontbijtje werd klaar gemaakt in de geysers. Jawel, een gekookt eitje uit het hete water. En zelfs warme melk en chocolademelk. Briljant toch?! Er zijn ook hot springs maar doordat het zo koud buiten is hebben we niet echt de behoefte om daarin te gaan. Gio durfde het wel aan en het was schijnbaar wel erg lekker. Ik heb wel even m'n koude voetjes erin gedoopt en zelfs dat was al genieten.
Na de geysers mogen we weer de bus in. Ondertussen zijn Lauren, Isa en ik lekker onszelf kapot aan het krabben. Er zaten blijkbaar in ons hostel, heel fijn, bed bugs. Dus de komende dagen zitten we nog lekker te krabben maar gelukkig gaat het langzaamaan over. Thuis mogen alle kleren heel gauw de was in (mama's????).. De bus brengt ons nog langs wat leuke dorpjes en ondertussen kruipt de gids nog wat dichter tegen me aan want jeetje wat was die griet verliefd zeg haha.. Nog even lekker geflirt maar helaas, we hebben allebei nog steeds geen zuid-amerikaanse vlam gescoord en dat zal ook niet meer gebeuren. Na de tour gaan we boodschappen doen want die middag mogen we voor 25 uur de bus in richting onze laatste stad, Santiago. We hebben tijdens het sandboarden een Frans meisje, Maurise, en een Engelse jongen, Alex, ontmoet en zij gaan met ons mee de bus in.


Na een hele lange reis in de bus, man na 25 uur in de bus wordt je echt gek dat kan ik je wel vertellen, komen we aan in Santiago!! Onze laatste grote stad voordat we terug naar huis gaan. Dat vinden we allebei erg raar om dat te beseffen. Het naar huis gaan komt steeds dichterbij! Met Maurise en Alex pakken we de metro naar het hostel. Wij hebben geboekt in een leuk hostel en Maurise en Alex proberen hier ook een bedje te bemachtigen. We komen aan bij het hostel, waar blijkt dat we hier ontbijt en diner inclusief hebben! Beter kan niet! Na wat zoeken is er een bed vrij voor onze gezellige matties en gaan we lekker koffie drinken. Om half 9 terug naar ons hostel om hier lekker te eten. Die avond doen we verder weinig. Een busreis van 25 uur breekt je op, en dan is een bed heerlijk.

De volgende dag ontbijt. En wow wat een ontbijt. Geen witte broodjes met vieze jam... Nee, fruitsalade, cornflakes, brood met kaas (ja ja echte kaas, en och wat hebben wij dat gemist als echt Nederlanders). Genieten dus. Ons buikje vol en met een hele groep Santiago in. Een tip, ga niet met een groep van 7 een stad bekijken wat dan wordt je gek van alle meningen!!! Dus de halve middag geprobeerd drie mensen te lozen zodat we weer met zijn vieren waren (Alex, Maurise en wij) en tussendoor genoten van alle street art van de wijk BellaVista! We hebben (na het 'lozen' van de drie) een hele leuke dag gehad! Super gezellig met ons vieren.

's Avonds hadden we een druk programma. We gaan eerst naar een verjaardag van een vriendin van Maurise en daarvoor moeten we de metro nemen. Helaas is het spitsuur... En dat wil wat zeggen in Santiago. Niet normaal hoe druk! De eerste tien metro's moeten we aan ons voorbij laten gaan omdat die echt te vol waren. Uiteindelijk eerst Maurise in een metro en vijf metro's later hebben Alex en wij ons er toch maar in gepropt. Ik stond helemaal tegen Stijn aangedrukt en kon me echt niet meer bewegen. Ik kon ook alleen maar 1 kant op kijken. Want zelfs mijn hoofd kon ik niet draaien. Het was zo grappig, we hebben het bijna in ons broek gedaan van het lachen!
Aangekomen in de plaatselijke pub waar de verjaardag plaats vond, hebben we een 'aardbeving' (Terremoto) gedronken. Het beroemde drankje van Santiago! Super leuk, want we zitten in een bar met alleen maar locals. Allemaal jongeren die hier heen gaan voor de woensdag middag borrel en het is dan ook een chaos! Honderd mensen in een bar, allemaal aan het kletsen, zingen en lachen. Op de muren mooie muurschilderingen. Erg leuk om hier bij te zijn.
Terug naar het hostel om onze gratis maaltijd te scoren. Heerlijke pasta met pesto deze keer. Toen zijn we ons gaan klaar maken voor een avondje stappen. Ja dat werd wel weer eens tijd. Lang niet meer gedanst! Met een grote groep naar 'chocolate' een club in de wijk BellaVista. Daar gratis naar binnen omdat we er voor 12 uur waren en we kregen een gratis drankje. Geen idee waarom maar helemaal lekker. De avond heerlijk gedanst. Dat hadden we echt nodig! Een super leuke avond met de groep!

Laat in bed maar dat was het helemaal waard. Om kwart voor 10 de wekker zodat we het ontbijt nog kunnen mee pikken die om 10 uur sluit. Dan maken we ons klaar voor Valparaiso. Een klein stadje een 100 km van Santiago af, waar we een nachtje willen blijven slapen. We kunnen onze grote tassen in het hostel in Santiago laten staan en nemen een tandenborstel in onze kleine tas mee. We willen net de deur uitstappen als Alex ineens voor onze neus staat! Dat is heel raar want hij zou eigenlijk om half 9 in de bus zitten naar Mendoza (Argentinië) 'ik heb de wekker niet gehoord!!' Hij heeft zich hartstikke verslapen. Natuurlijk baalt hij erg want dit kost hem veel geld maar dan besluit hij er maar het beste van te maken en gaat hij mee met ons naar Valparaiso, gezellig!
Een metro en een bus later stappen we met zijn drieën uit in Valparaiso. Meteen honderd straat honden, allemaal gekleurde huizen en erg veel street art. We eten op de markt. Daar is het goedkoop en Stijn en ik vinden het fantastisch om tussen de locals te eten. Natuurlijk vis, we zijn in een havenstad!!
We gaan opzoek naar ons hostel. Een kleine wandeling maar dat is helemaal niet erg. Valparaiso is gebouwd in een baai waardoor de stad een lager gelegen deel heeft en een deel dat op de berg ligt. Wij lopen door het lager gelegen deel naar het hostel en kunnen genieten van alle gekleurde huisjes op de heuvel die liggen te stralen in de zonnenschijn. Wij genieten ook extra van de zon omdat we geen hoge verwachtingen hebben van het weer in Nederland.

Het hostel in prima, vooral goedkoop. We droppen onze spullen en nemen de 'kabelbaan', de lift die deze stad onder andere zo charmant maakt, naar boven. Daar is het geweldig. Aan elke steen is hier aandacht gegeven. Op elke muur staan de meest fantastische muurschilderingen en zelf de traptreden zijn in de kleuren van de regenboog geschilderd. We schieten er weer druk op los en hebben een paar prachtige foto's gemaakt. We kunnen nog uren rond lopen maar het begint donker te worden en dus ook kouder. We gaan daarom lekker een café in om koffie te drinken en genieten van de beste koffie tot nu toe. Hier weten ze hoe ze een capuccino moeten zetten!! En dat kunnen we helaas niet zeggen van alle landen in zuid amerika, want bah we hebben een paar koppen koffie gedroken hier...

Omdat we al een heerlijke warme maaltijd hebben gegeten kopen we nu wat broodjes als avondmaal. We eten en doen dan een filmpje in de dvd speler. Voor het eerst in twee maanden een film kijken, gewoon 's avonds op de bank. Maar alle drie vallen we voor de film in slaap, gister was een zware avond, en gaan dus maar lekker ons bedje in. Nouja lekker?? Stijn heeft het slechtste bed van heel de reis. Hij heeft een kuil van hier tot Tokio in zijn matras waardoor hij zelfs de volgende dag nog last van zijn rug heeft. Ik probeer hem een beetje op de beuren 'nu geniet je straks extra van je eigen bed', we moeten een beetje positief blijven toch??

De volgende dag nog lekker de hele dag rond wandelen in Valparaiso. Een museum hoef je niet in, want dit is een en al museum. Tegen half 5 pakken we de bus terug naar Santiago. Deze staat klaar als we op het station aan komen. Natuurlijk, want bij ons gaat bijna alles helemaal soepel. Terug in ons hostel in Santiago gaan we eten met ook Maurise erbij, gezellig! We eten in een restaurant met een mega grote kaart alleen is alles uitverkocht. Ik denk dat we wel vijf keer een andere bestelling hebben opgegeven, irritant!!
Alex en Stijn (vooral Alex) hebben het idee om naar de film te gaan. Maar eigenlijk zijn we veel te laat. We rennen naar de metro en haasten ons suf. Mij boeit het eigenlijk helemaal niet of we het wel of niet halen... Ik moet vooral lachen om het zien van de gestresste Alex. Uiteindelijk vinden we de bios niet... Arme Alex. We lopen terug naar het hostel. Daar hangen we nog wat rond, mailen en checken in voor de vlucht van morgen. Uiteindelijk om 1 uur slapen. We slapen goed maar hebben volgens mij een Israelier op onze kamer want het is een gast die totaal geen rekening houdt met anderen. Hij doet tien keer het licht aan midden in de nacht, maakt foto's met flits terwijl wij liggen te slapen en gaat foto's terug kijken op zijn camera waardoor we steeds kei hard 'piep' horen (ik weet dat ik niet mag discrimineren maar de Israëliërs staan hier in zuid amerika helaas niet zo positief bekend...). Toch lekker geslapen, staan we rustig op zodat we om elf uur met het openbaar vervoer naar een wijngaard in de buurt kunnen gaan. We krijgen een rondleiding en een proeverij. We betalen hier 8000 pesos (14 euro) voor en als we tour via het hostel zouden doen moesten we 22000 pesos (36 euro) betalen. Belachelijk duur dus doen we het lekker zelf. In de bus hebben we (lees Stijn want die kan inmiddels echt goed Spaans, hij wordt steeds beter) een gesprekje met een vrouw die net van de markt komt. En waarschijnlijk omdat we er zo lief uit zien krijgen we hartstikke allebei een banaan van haar! Hoe lief! De mensen zijn ook hier weer zo vriendelijk :)!
We vinden de wijngaard 'concha y toro'. Een tour van een uur. We moeten wel lachen want we zitten echt met z'n dertigen in de tour. Zelfs mensen die hun kinderen meenemen... Want moeten die nou bij een wijn tour/proeverij! Nou ja, we zien tenminste een wijngaard, de kelders en drinken heerlijke wijn!! En dat in het wijn land op onze laatste dag van onze reis. Er zijn slechtere manieren om je reis mee af te sluiten...

We doen boodschappen voor in het vleugtuig bij de supermarkt keten 'santa Isabel', hihi, I like!! En reizen terug naar het hostel. Dan buigen we ons over ons verhaal want veel tijd kost dus we splitsten het verhaal op. I'm in charge of het verhaal van Santiago... Hierna gaan we lekker uiteten. Onze laatste avond samen op reis! Dat moet gevierd worden. We hebben de hele 'gevaarlijke' landen Bolivia en Peru en twee maanden Stijn-en-isa-op-elkaars-lip overleefd 'PROOST' en we genieten en lachen nog steeds samen. Nu tassen inpakken en slapen, onze laatste nacht hier... Het volgende bed dat we zien is ons eigen bedje! Hoe fijn! Dankjewel lieve en gezellige Stijn voor dit top avontuur en deze geweldige reis samen! Want hebben we veel mee gemaakt, en wat hebben we veel gedaan!!

Hier zitten we dan, ons laatste avondje in Zuid-Amerika. Wat hebben we intens genoten!! De mooie momenten zijn beleefd, de culturen geproefd, de geweldige plekken zijn bezocht, de herinneringen bewaard, de foto's zijn gemaakt, maar de hele reis zit vanaf nu in ons hart opgeslagen. Een unieke levenservaring die we in ons rugzakje stoppen en meenemen, terug naar Nederland. Waar we met veel liefde en plezier aan gaan terug denken en waar we allebei veel van hebben geleerd. Het waren twee schitterende maanden en we zijn blij dat we deze maanden samen hebben mogen meemaken. Hoe mooi het ook was, we zijn er ook weer helemaal klaar voor om naar Nederland te gaan. Verder met onze mooie leventjes. Stijn klaar voor Amsterdam, Isabelle klaar voor Nijmegen. We went with the flow en hebben het toch maar mooi gedaan. Saampjes. Om nooit te vergeten!!

We duiken ons bed in, morgen mogen we de hele dag in het viegtuig zodat we maandag om 11.30 op Schiphol landen (als alles soepel verloopt) en weer terug zijn in ons koude kikkerlandje. We kunnen stiekem niet wachten. Dank jullie wel allemaal voor het lezen van onze reisverhalen, we vonden het heerlijk om jullie mee te nemen op onze reis en het was zo fijn om jullie mooie en velen reacties te lezen.

Een hele dikke kus, Isa en Stijn!