Het mooie en vriendelijke Bolivia...!

Hallo!

Na ons laatste verslag zijn we voor jullie gevoel ineens van de aardbol verdwenen. Voor ons even wennen aan het feit dat we helemaal nergens meer wifi hadden. Even een klein afkick momentje (vooral voor Stijn).

We hebben ons laatste verslag geschreven in Argentinie. We zaten toen in een heel leuk hostel, waar alles er mooi uitzag en we voor het eerst een bed hadden waar geen kuil in het matras zat.
We waren een beetje zenuwachtig voor Bolivia en voor de grens overgang. De grens overgang schijnt soms lastig te gaan... gelukkig zaten we met vele andere in het hostel en samen zijn we de grens overgegaan. Dat ging heel soepel. Alleen een paar formuliertjes invullen en gaan, naar Bolivia. Het land waar alle horrorverhalen over de ronde gaan... Maar niemand die we spreken heeft zelf iets mee gemaakt, alleen via via heeft iedereen een horrorverhaal.

Die ochtend hadden wij ons dik aangekleed. Ja, volgens vele is het in Bolivia koud. Maar naarmate het later op de dag werd, gingen de jassen en vesten uit. Hoe fijn het was gewoon top weer! Maar oh wat een drukte in de grensstad (villazon) van Bolivia. Overal vrouwen die op kleedjes eten, truien, kleden en sjaals verkopen. Daar tussendoor de auto's die toeterend aankondigen dat ze er aankomen en natuurlijk ook hier de honderden straathonden die allemaal opzoek zijn naar iets te eten. We voelen ons een buitenstaander en een echte tourist in een andere wereld. Maar helemaal leuk natuurlijk, want nu begint het echte avontuur.

We pakken met zijn zessen een taxi naar Tupiza, dat zou onze eerste verblijf plaats worden in Bolivia. Op de planning, paardrijden. Maar eerst een goed hostel vinden. Met de rugzakken op zoeken naar een leuk hostel op 2950 meter hoogte. Dat voelde Stijn en ik wel. Alles kost op die hoogte meer moeite, en dat terwijl we al in Agreninie op grote hoogte zijn geweest.
We vinden een hostel, niet top maar wel oke, en gaan lekker uiteten. Ja, het eten en uiteten is hier super goedkoop. We eten met een duits stel, wat gezellig is.
Daarna gaan we een tour boeken vanuit Tupiza voor de Salar de Uyuni. Dat kan vanuit hier. Een tour voor vier dagen en drie nachten met eindbestemming Uyuni en natuurlijk de grootste zoutvlakte van de wereld. We gaan alle agentschappen af om zoveel mogelijk info te krijgen over goede tours. Welke zeggen wat en wat bieden ze allemaal aan? Erg belangrijk vinden wij want ook over deze tours zijn horrorverhalen, waarbij auto's in de middle of nowhere kapot gaan en er geen radio contact of telefoonreceptie is. UIteindelijk boeken we bij een agentschap wat heel goed staat aangeschreven in de lonely planet en waarbij wij een goed gevoel hebben. Ook boeken we een paardrijtour. Dus de volgende dag eerst paardrijden en daarna op vierdaagse tour, top plannen alweer.

Vroeg opstaan... Stijn natuurlijk helemaal zenuwachtig 'voor het eerst in mijn leven op een paard'! We krijgen een cowboyhoed en dan gaan we onze paarden ontmoeten. De paarden zijn allemaal wit en allemaal zo mak als een lammetje! Stijn zit eigenlijk heel goed op een paard! Haha!! We hebben echt een prachtige tocht door de mooiste omgeving en Stijn overleefd draf en zelfs galop, moet niet gekker worden. Aan het einde van de rit hebben we wel allebei kei pijn aan onze kont, maar na vijf uur kan dat ook wel... We gaan heerlijk douchen (onder een koude douche, genieten 'Welkom in Bolivia'), we bevestigen onze tour voor morgen en gaan uiteten. Daar ontmoeten we een leuk nederlands stel die ons allemaal tips geven. Zij vertellen zelfs dat ze de Inca trial in Peru hebben gedaan zonder van te voren te boeken. Dus nu hebben wij natuurlijk de hoop dat ons dat ook gaat lukken, want het blijkt echt fantastich te zijn!

We gaan vroeg naar bed, om half 7 staat de wekker. We gaan vroeg opstap! De tour bestaat uit een gids, een kok, twee anderen en wij. We zitten dus met zijn zessen in de auto, een 4x4 jeep, nice! Natuurlijk hopen we ook twee leuke andere reizigers waarbij we in de auto zitten. Maar niets is minder waar. Man, wat een zeik lui zijn dat, daar zijn we die dagen wel achter gekomen. Niets was goed, overal hadden ze pijn, de rit was te lang, er waren te weinig snacks. Het was een getrouwd stel van 26 en 27 maar ze leken al bijna dood. Zij was net zwanger en had het daarom heel zwaar. Ik weet nog dat Hannah het ook zwaar had de eerste maanden, maar waarom boek je dan in godsnaam een jeeptour met 4x4 aandrijf omdat je alleen maat offroad gaat op de meest onmogelijke 'wegen'? Gelukkig had het op Stijn en mij het omgekeerde effect, naarmate zijn zeikeriger werden werden wij vrolijker en hebben zovaak de slappe lach gehad!

De tour was echt geweldig. Bijna niet te beschrijven, maar natuurlijk hebben we honderden foto's. We hebben fantastische wegen gereden door mega rivieren met de auto, bergen en meren vol flamingo's gezien. Ook overal lama's. En ik houd echt van die beesten. Wat zijn die cool! Als ze een auto horen kijken ze eerst verbaasd op, half kauwend. Dan schieten de eerste weg, een paar andere lijken nog niet door te hebben dat er een auto aankomt en schieten pas later weg. Andere lijken stoer te willen zijn tegenover de ander en blijven langer staan, tot ze het toch te eng vinden en uiteindelijk de anderen achterna sprinten, hihi!

We hebben de tour steeds geslapen in hostels wat het beste te vergelijken is met een schuur. De ramen afgeplakt met plastic, het dak van golfplaat, de wc met een gordijn ipv een deur. Top! Vooral voor Stijn die nog vrolijk in de auto vertelde over zijn vakantie waarbij hij twee bediendes had 24/7. Maar hij heeft het heel goed vol gehouden. Tijdens onze eertste nacht ontmoeten we twee andere nederlandse meiden waarmee we het heel gezellig hebben gehad. Even een goede afleiding van zuchtende en kreunende mistie en mistie,waarbij wij helaas in de auto zaten! We hebben de andere dagen hotsprings gezien en met onze voeten ingezeten. We hebben geijsers gezien en gereden op 5000 meter hoogte. Maar inmiddels waren we al steeds meer aan de hoogte gewend geraakt! De vier dagen hebben we ook steeds fantatisch gegeten door onze kok die Maria heet. Van pannenkoeken bij het ontbijt tot heerlijk kip en zoete aardappel bij het avond eten! Geweldig. Uiteindelijk een van de hoogte punten de zoutvlakte, waarbij we eerst de zonsondergang hebben gezien en 's ochtens om 5 uur zijn opgestaan om de zonsopgang te zien. Die nacht geslapen in een zouthotel, waar Stijn en ik een ideaal plaatje van hadden. Helaas niets was minder waar. De wc was namelijk buiten, en er was geen lopend water. Dus handen en gezicht wassen zat er niet in laat staan een douche nadat je een dag door de woestijn hebt gereden. Verder moet je de wc 'doortrekken' met water die je met een emmer uit een grote ton schepte. Een beetje een tegenvaller, maar toch ook weer leuk... je bent echt op avontuur en je beseft hoe goed we het hebben in ons Nederland, waar je op je bloten voeten naar de wc kunt lopen en heerlijk op de wc bril kunt gaan zitten. Genieten! Maar wel hebben we gegeten aan een zouttafel en geslapen in een zoutbed, dat is toch wel weer cool! Na de zoutvlakte waar we hele leuke foto's hebben gemaakt onze laatste lekkere lunch. Afscheid genomen van onze leuke gids en kok, ook van Mistie en Mitsie..., en ons in een cafe genesteld waar we zes uur moesten wachten op de bus naar Potosi. In het cafe ontmoeten we de twee Nederlandse meiden die we de eerste avond op onze tour hebben ontmoet. Heel gezellig, we eten en kaarten met elkaar! Dan bedenkt Stijn dat hij zijn camera in de auto heeft laten liggen!!!! AHHHHH!!! Niet zo zeer de camera maar de foto's... Heel erg balen. Maar we bedenken een perfect plan. De meiden gaan met de bus via Tupiza naar Villazon. In Tupiza ligt nu de camera. We regelen dat de vrouw van het agentschap tegen betaling op het busstation wacht (om 3 uur s'nachts maar ze wil het doen, yes) zodat de meiden de camera oppikken. Het leuke is dat een van die meiden twee dagen ervoor haar camera heeft laten vallen, dus zij heeft ook de oplader en gaat de camera gebruiken voor haar laatste drie weken op reis en in Nedeland zorgen we uiteindelijk dat de camera en foto's weer terug komen bij Stijn! Heel goed plan vinden wij zelf... We hebben alleen nog niet gehoord of ons plan is gelukt. Dus we zijn nog aan het duimen!

Inmiddels zitten wij in Potosi. De stad met de zilver mijnen op bijna 4100 meter hoogte. Dat voelen we weer, bij het omhoog lopen van een heuvel zijn we beide buiten adem. Potosi is een mooie stad met veel gekleurde huizen aan de rand van een hoge rode berg die vol zit met zilver. Vandaag hebben we een tour geboekt naar de mijnen. Dus morgen de mijnen in!!!! Ahhh, dat vinden we allebei heel spannend, vooral omdat het overal mega klein en krap is en we allebei niet helemaal vrij zijn van claustrofobische trekken. Stijn mag ook lekker gaan bukken, want hij is natuurlijk 2 meter... We hebben er ook wel zin in, want het is denk ik echt een super ervaring. Maar dit alles voor een volgend verhaal.

We hebben nog veel plannen in Bolivia, maar het internet is niet altijd even snel en verspreid. Misschien moeten we maar zeggen, geen nieuws is goed nieuws. Want ik weet niet waar we allemaal op internet kunnen. Wij blijven genieten, want Bolivia is echt top. Nu vinden we het al jammer om over een week ofzo afscheid te nemen van al dit moois, anders en vooral de hele vriendelijke mensen die je bijna altijd gedag zeggen. Maar dat is gelukkig nog een zorg voor later.

Hele veel dikke kussen, van Stijn en mij.

Ps. helaas foto's uploaden is echt een ramp. Dat gaat echt niet lukken... Jammer want we willen dat graag met jullie delen.