Het wereldwonder de Machu Picchu!!!
Door: Stijn en Isabelle
Blijf op de hoogte en volg Stijn
03 Mei 2012 | Chili, Arica
Hello everybody!
Heel eerlijk moest ik ons vorige verhaal gauw terug lezen om weer even op de hoogte te komen van onze reis. Haha, volgen jullie me nog? We hebben allebei het idee dat we racen door zuid-Amerika, een kleine race tegen de klok. In twee maanden door vier landen is misschien een beetje veel. Vooral als je, net als Stijn en ik, alles leuk vind wat er in de Lonely en Trotter (onze bijbels) staat en alles uit Zuid-Amerika wilt halen wat er in zit... Het maakt dat we nu in Arica zitten, uitgeput en we voor het eerst drie dagen 'niets' op de planning hebben staan, buiten op het strand liggen. Eerst wilden we hier maar 1 nacht blijven, maar bij aankomst veranderde dat al snel in 2 nachten en liggend aan het strand, met plambomen om ons heen, nat van de zee omdat we net waren gaan body boarden, besloten we toch maar drie nachten te blijven. Het is hier namelijk heerlijk, we slapen bij onze Zuid-Amerikaanse opa. Een Amerikaan die met pensioen is en houdt van mensen om zich heen. Hij heeft in Chili een huis gebouwd en in zijn huis een hostel. We slapen dus in zijn huis, en hij verteld honderden verhalen. Wij hangen aan zijn lippen want hij heeft veel mee gemaakt en kan prachtige verhalen vertellen. Het ontbijt is heerlijk, dus ja... we moeten hier wel lang blijven. Uitrusten om te beginnen aan ons laatse land, Chili! Want voor Chili hebben we nog veel op het programma staan, maar dat komt in ons laatste verhaal. Die zal stijn dan weer schrijven (we wisselen nu een beetje om na zijn leuke verhaal van de vorige keer).
Terug naar Peru en terug naar de Salkantay trek, want dat stond op de planning. Een vijfdaagse trek door de bergen, zonder douche of wc, it's just us and the mountains! I like!
Natuurlijk eerst een aantal voorbereidingen treffen. Wat snacks inslaan, mutsen en handschoenen kopen (we zouden de eerste nacht slapen op 3700 meter in de bergen dus koud zou het wel gaan worden) en tassen inpakken. Dat, kan ik je vertellen, is nog wat... inpakken voor een trek. Hoe veel sokken? Hoe veel truien, ect? Uiteindelijk veel te laat in bed omdat het te gezellig was in de bar van het hostel (potjes boerenbridge enzo, ja ja Miep... ik heb boerenbridge gespeeld zonder jou!!) en we inpak problemen hadden. We staan om vijf uur op en vertrekken met Karel (de gezellige Nederlandse jongen die we op de bus richting Cusco hebben ontmoet) de gids en de kok richting de berg waar we onze trek beginnen. Op de berg ontbijten we en dan begint onze eerste dag. We lopen over paden met prachtige groene bergen om ons heen, langs een mooie vallei waar een rivier door heen loopt. Op het moment dat het begint te regenen komen wij aan op onze eerste lunch plek, een overdekte plek waar onze kok (die altijd rond loop met een hele grote glimlacht op zijn mond) een fantastische lunch presenteert. We genieten tevens van een prachtig uitzicht omdat we zitten op de rand van een berg. Ik denk dat dit een van de mooiere plekken is waar we ooit geluncht hebben.
We vervolg de trek, en moeten helaas toch onze poncho's aantrekken. Het einde van het regenseizoen heeft helaas vertraging opgelopen dus wij lopen in april nog steeds in de regen... Na 15 km gelopen te hebben, zien we de Salkanty liggen, aan de voet van deze berg ligt ons kamp waar we slapen. En jawel, er is een WC!! We eten in een schuur, en hebben uitzicht op de kok die ons eten daar ook maakt. Weer fantastisch, een drie gangen menu zowaar. We gaan naar bed, poetsen onze tanden onder een sterrenhemel waar we geen idee van hadden, want je hebt geen idee hoeveel sterren er zijn! Erg koud kruipen we om half 8 (haha echt waar het was half 8, ik denk dat ik 5 was toen ik er voor het laats zo vroeg in lag)... Maar het was een vermoeiende dag en we moesten al weer om 5 uur opstaan. En weet je, als je alleen een kaars hebt als licht, dan is er maar weinig te doen als het donker wordt. Een soort van terug naar de middeleeuwen.
Dag twee worden we wakker gemaakt met cocathee. Met een net gebakken omelet beginnen we aan de zwaarste dag. We moesten lopen van 3700 meter naar de top op 4700 meter. Eerst even onze voeten wassen in een ijskoude stroom water, dit was volgens de gids goed voor onze voeten. Stijn heeft het gedaan, ik vond het prima zoals het was... haha ik ga toch niet om half 7 in de ochtend met mijn voeten in ijskoud water... hihi!
Een kilometer moesten we klimmen die dag. En op die hoogte klimmen is heel zwaar. De laatste meters, man ik kwam bijna niet omhoog! Ik voelde me net een oud koestpaard met de gouden koets er achteraan en Bea rustig zwaaiend achter in. Maar hoe cool om eindelijk op de top te staan!!! Eindelijk!!! Heerlijk een sinaasappel gegeten met super uitzicht. En we hadden top weer, meestal kun je niet lang op de top blijven doordat het te koud is. Maar wij konden er heerlijk zitten en genieten, dus veel geluk! Maar naar de top betekent ook naar beneden. Dat is minder uitputend maar vraag wel erg veel van je knieen en enkels. In een vallei een heerlijke lunch. Maar helaas begint het na de lunch hard te regenen. Hierdoor verandert het pad waar we lopen in een rivier. We hoppen van steen naar steen, balen! Maar we weten nog niet wat ons te wachten staan... Want na het pad dat in een rivier is veranderd, moeten we lopen door een modderbad. De normale weg is door de vele land-slides veranderd in 1 en al modder. Echt niet te geloven. Van steen naar steen hoppen, hangen aan de takken, en de wandelstokken gebruiken voor evenwicht (dat had ik nog niet verteld, we hebben wandelstokken gekregen van het reisagentschap. Hierdoor hebben we eigenlijk de hele trek aan nordic walking gedaan, het zag er niet uit en ik denk dat we stiekem ook 40 jaar ouder zijn geworden, we hoorden op dat moment in ieder geval tot de anwb-generatie, stijn en ik hadden nog net niet dezelfde jassen aan). Onder de modder (Stijn vloekend en tierend omdat hij wel honderd keer is uitgegleden, een keer net voor een afgrond waardoor ik me echt doodschrik) kwamen we na 12 uur, net voor het donker, aan bij de tweede kampplaats. De kok verblijdt ons na deze zwaare dag met heerlijk eten, en dan snel naar bed.
Dag drie doen we helaas zonder onze buddy, Karel. Hij heeft op dag twee zijn enkel verzwikt en kan niet mee lopen. We lopen weer door mooie natuur, eten een passievrucht die we uit de boom plukken.
Na een tocht van vier uur komen we in het dorpje waar we lunchen. Daarna pakken we de bus naar het volgende kamp, zo besparen we tijd en kunnen we lekker zwemmen in hotsprings!! In de hotsprings liggen we drie uur te weken, en daar komen we Carry tegen een Nederlands meisje waar we later nog mee naar Paracas gaan. Ons derde kamp ligt onder de bananen, mango en passievrucht bomen. Prachtig! Super dus! De avond sluiten we af met een groot kampvuur... Genieten!
Dag vier was minder leuk. We lopen langs een weg, en het uitzicht is niet zo mooi. Het is erg benauwd dus Stijn en ik vinden het zwaar, we hebben al erg veel kilometers in onze benen. Karel kan nog steeds niet mee lopen, wat erg jammer is. Gelukkig sluiten we deze dag af met een hostel... eindelijk een DOUCHE en een NORMAAL BED!!! We zijn dood op en slapen heel vroeg, we hebben zo veel gelopen en moeten op half 4 opstaan omdat we half 5 beginnen aan de inca trappen die leiden naar de Machu Picchu.
Heel vroeg op dag 5 staan we helaas in de regen te wachten op onze gids, die verdomme tien minuten te laat is. Eindelijk compleet, vandaag loopt Karel gelukkig wel mee hij voelt zich goed genoeg en wilt de Machu Picchu natuurlijk niet missen, beginnen we aan de 1000 traptreden. Kapot komen we boven aan (inmiddels is het opgeklaard en wordt het uiteindelijk een prachtige dag!). Ik denk dat ik nog nooit zo vroeg zo actief ben geweest, man wat is dit zwaar! Maar uiteindelijk is de Machu Picchu een fantastische beloning! Je hebt geen idee hoe groot het is, en hoe mooi. Adembenemend!!!
We hebben 10 uur rond gelopen, duizend foto's gemaakt en uiteindelijk ook nog de 1000 treden van de Wayna Picchu bekommen, coole wij...
Laat pakken we de trein terug naar Cusco. Stijn geeft door zijn lengte nog even een show weg op het treinstation. Mensen wilden stiekem een foto van hem maken, en uiteindelijk wordt de hele zaal bij de gebeurtenis betrokken. Als we weg gaan en zwaaien naar de zaal, zwaait letterlijk de hele zaal ons uit en roep volmondig in koor 'Ciao', echt hilarisch!! Als we in de trein spreken met een peruaans meisje vraagt ze een beetje twijfelend aan Stijn of hij toevallig beroemd is, hahaha!!
Om 11 uur s'avonds komen we terug in ons hostel. We duiken uiteindelijk doodop in ons bed. Ik slaap als een blok, ze hadden een kanon kunnen af steken en ik weet zeker dat ik niet was wakker geworden. Stijn sliep helaas iets minder, het is raar maar hij was al om 7 uur wakker.
De volgende ochtend boeken Stijn, Carry en ik de bus voor die avond naar Paracas, een heel klein stadje aan de kust van peru om daar naar de Ballestas islands te gaan. Een eiland waar we pinguins, zeeleeuwen en misschien dolfijnen kunnen zien. We pakken om 18 uur de nachtbus en dit is echt de busreis van hel! Ik heb ongeveer de hele bus onder gekotst, zo misselijk was ik. Zelfs Stijn die nooit wagenziek wordt voelde zich niet lekker (ik denk niet dat mijn kosten echt hielp,haha). Uiteindelijk komen we wel aan in Paracas en zien de zee!!! We komen op de bus Megan tegen, een leuke Kiwi die inmiddels al een tijd in Londen woont. Zij heeft weer een hele tijd met Karel gereisd, onze hike buddy. Megan is helemaal gezellig en dus checken we met zijn vieren in bij een hostel. Het eerste wat we doen is heerlijk verse vis eten als lunch en dan gaan we ontspannen op het strand! Wat wil een mens nog meer... op het stand liggen aan de stille oceaan in april!!!!
De volgende dag stappen we op de boot richting de ballestas eilanden. We zien eerst nog even een Nazca lijn (waarom ook niet, kan ook op onze checklist) en varen dan verder om inderdaad zeehonden, pelikanen en pinguins te zien! Een prachtige tour, die niet zo lang duurt dus we kunnen de rest van de dag nog lekker aan te strand liggen voor dat we de bus pakken naar Arequipa. De stad die bekend staat als de witte stad. We nemen afscheid van Carry, zij gaat naar Lima om de dag daarna terug te vliegen naar Nederland en we nemen afscheid van Megan die nog lekker even op het stand blijft liggen. We hebben twee hele leuke dagen gehad samen.
Aangekomen in de witte stad, allemaal mooie witte gebouwen die gebouwd zijn met stenen uit de omgeving, maken we een planing voor onze laatste weken. Want de 13de, de dag dat we naar huis vliegen komt steeds dichterbij, en we gaan nog naar Chili.
In Arequipa gaan we eerst naar een prachtig klooster wat pas voor korte tijd open is voor het grote publiek. Het is werkelijk een stad in een stad. Het klooster was bijna helemaal zelf voorzienend met een eigen landbouw binnen het kooster. Overal mooie huisjes waar de nonnen leefde (er leven nog steeds nonnen trouwens) die allemaal in verschillende kleuren zijn geschilderd, prachtig.
De dag erna zijn we gaan raften!! Fantastsich, echt niet te geloven gaaf! De hele tijd hebben Stijn en ik met een grote glimlach op de boot gezeten. Zo cool om zo'n wilde rivier te bevaren en helemaal top als je er niet uitvalt, haha! Daarna hebben we de rest van de dag gerelaxt...
Als laatste in Araquipa stond de canon del colca op het programma. Een hike door de 1 na grootste canon in de wereld (twee keer zo diep als de grand canyon in Amerika). Om drie uur s'nachts werden we opgehaald. Helaas verteld Stijn mij bij het wakker worden (de wekker stond om half 3, echt niet normaal) dat hij ziek is. Hij heeft geen oog dicht gedaan, alleen maar op de wc gezeten en alle rijst van de avond ervoor eruit gekotst... Super balen! Wat nu??? Gaan we wel??? Maar ja, Stijn wilde perse gaan. We hadden er allebei zo'n zin in. Dus uiteindelijk wel de bus ingestapt. Maar Stijn ziet er niet uit, en hij voelt zich echt helemaal niet goed. Ik had zo te doen met die jongen. Ik wist wat hij voelde, zo voelde ik me ook op de Death Road. Maar het vervelende is, ik kon niets voor hem doen. Gelukkig kon Stijn wel iets eten, zonder dat hij meteen moest kosten.
Om tien uur in de ochtend beginnen we aan de hike. Maar Stijn keek alsof hij meteen in het vlliegtuig zou stappen als die toevallig op dat moment voor onze neus zou landen. Gelukkig is hij geen zeikerd. Ik zag dat hij zich rot voelde maar klagen doet hij niet, wat een top reispartner is het toch!!!
De hike was echt heel mooi. Een paar condors gezien, de omgeving is super! Allemaal mooie bomen, bijzondere cactussen en we eten bij de locals. We zien verschillende planten en onze gids kan er erg leuk over vertellen. We slapen in een klein resort, overal palmbomen en eigen zwembad onderin de canon, waar we slapen in een bamboehuisje. Alweer een prachtige sterrenhemel, lucky us! Omdat hier ook geen electriciteit is (en we zijn echt super vroeg opgestaan) zijn we erg moe. We gaan dus, op konninginnenacht om half 9 slapen. Haha! Al hebben we wel in onze hut een klein dansfeestje gehad. Dat moet toch wel in deze speciale nacht.
We staan om half 5 op, zonder ontbijt beginnen we aan een lange tocht omhoog. Alles wat we gisteren omlaag hebben gelopen, moeten we nu naar boven. In drie uur (7km) staan we trots aan de top en hebben veel zin ons welverdiende ontbijt. Na het ontbijt hebben we nog een lange dag in de bus waar we nog mooie plekken in de omgeving bezoeken. We ontmoeten twee erg gezellige Nederlandse meiden (wij ontmoeten alleen maar Nederlanders hier) en besluiten met hun die avond te proosten op de koningin.
Weer terug in Arequipa, na een lekkere douche, uiteten met de meiden. Erg gezellig en uiteindelijk belanden we met biertjes in onze hand in ons hostel (toevallig op een oranje bank, hoe leuk). Laat liggen we op bed en dan gaat op half 6 de wekker, want jawel we moeten al weer om half 7 op het busstation zijn. Top planning maar dodelijk vermoeiend.
De bus leidt ons naar Tacna, waar we met een Noors stel de taxi pakken naar Arica, Chili. We beginnen aan ons laatste en vierde land. Hier zit ik nu te typen en we genieten zo van de rust dat we hier nu toch maar drie nachten blijven.
Nou, dit verhaal is echt veel te lang geworden... maar ja, we moesten ook zoveel vertellen. We maken ook zoveel mee. Ik hoop dat jullie de tijd hebben om het te lezen. Maar stiekem is het natuurlijk ook voor ons zelf, we maken zoveel mee en we moeten alles proberen te onthouden. En dat doen we ook door middel van deze verhalen. Nu ga ik lekker een taartje eten (om half 12 's avonds) die onze Zuid-Amerikaanse opa net voor ons heeft klaar gezet. Morgen weer een lekkere strand dag met strand tennis en body boarden in de zee (ik heb geboard btw, ik in de zee!!! Vond het dood eng maar als je een goede golf hebt dat is boarden zooo cool dat ik het ondanks mijn angst het waard vind in de zee. En ik moet ook een keer van mijn golfen angst afkomen dus misschien is dit de weg, haha).
Nou lieve allemaal. Over, volgens mij, 12 dagen zijn we weer terug. Heel gek om te bedenken, maar heerlijk om jullie allemaal weer te zien! Toch blijven wij nog heel hard genieten hier. En oja, we nemen de zon mee het vliegtuig in. Dus per 14 mei, als wij in Nederland het vliegtuig uitstappen, hebben jullie ook mooi weer.
Heel veel dikke kussen, Liefs Stijn en Isa.
Heel eerlijk moest ik ons vorige verhaal gauw terug lezen om weer even op de hoogte te komen van onze reis. Haha, volgen jullie me nog? We hebben allebei het idee dat we racen door zuid-Amerika, een kleine race tegen de klok. In twee maanden door vier landen is misschien een beetje veel. Vooral als je, net als Stijn en ik, alles leuk vind wat er in de Lonely en Trotter (onze bijbels) staat en alles uit Zuid-Amerika wilt halen wat er in zit... Het maakt dat we nu in Arica zitten, uitgeput en we voor het eerst drie dagen 'niets' op de planning hebben staan, buiten op het strand liggen. Eerst wilden we hier maar 1 nacht blijven, maar bij aankomst veranderde dat al snel in 2 nachten en liggend aan het strand, met plambomen om ons heen, nat van de zee omdat we net waren gaan body boarden, besloten we toch maar drie nachten te blijven. Het is hier namelijk heerlijk, we slapen bij onze Zuid-Amerikaanse opa. Een Amerikaan die met pensioen is en houdt van mensen om zich heen. Hij heeft in Chili een huis gebouwd en in zijn huis een hostel. We slapen dus in zijn huis, en hij verteld honderden verhalen. Wij hangen aan zijn lippen want hij heeft veel mee gemaakt en kan prachtige verhalen vertellen. Het ontbijt is heerlijk, dus ja... we moeten hier wel lang blijven. Uitrusten om te beginnen aan ons laatse land, Chili! Want voor Chili hebben we nog veel op het programma staan, maar dat komt in ons laatste verhaal. Die zal stijn dan weer schrijven (we wisselen nu een beetje om na zijn leuke verhaal van de vorige keer).
Terug naar Peru en terug naar de Salkantay trek, want dat stond op de planning. Een vijfdaagse trek door de bergen, zonder douche of wc, it's just us and the mountains! I like!
Natuurlijk eerst een aantal voorbereidingen treffen. Wat snacks inslaan, mutsen en handschoenen kopen (we zouden de eerste nacht slapen op 3700 meter in de bergen dus koud zou het wel gaan worden) en tassen inpakken. Dat, kan ik je vertellen, is nog wat... inpakken voor een trek. Hoe veel sokken? Hoe veel truien, ect? Uiteindelijk veel te laat in bed omdat het te gezellig was in de bar van het hostel (potjes boerenbridge enzo, ja ja Miep... ik heb boerenbridge gespeeld zonder jou!!) en we inpak problemen hadden. We staan om vijf uur op en vertrekken met Karel (de gezellige Nederlandse jongen die we op de bus richting Cusco hebben ontmoet) de gids en de kok richting de berg waar we onze trek beginnen. Op de berg ontbijten we en dan begint onze eerste dag. We lopen over paden met prachtige groene bergen om ons heen, langs een mooie vallei waar een rivier door heen loopt. Op het moment dat het begint te regenen komen wij aan op onze eerste lunch plek, een overdekte plek waar onze kok (die altijd rond loop met een hele grote glimlacht op zijn mond) een fantastische lunch presenteert. We genieten tevens van een prachtig uitzicht omdat we zitten op de rand van een berg. Ik denk dat dit een van de mooiere plekken is waar we ooit geluncht hebben.
We vervolg de trek, en moeten helaas toch onze poncho's aantrekken. Het einde van het regenseizoen heeft helaas vertraging opgelopen dus wij lopen in april nog steeds in de regen... Na 15 km gelopen te hebben, zien we de Salkanty liggen, aan de voet van deze berg ligt ons kamp waar we slapen. En jawel, er is een WC!! We eten in een schuur, en hebben uitzicht op de kok die ons eten daar ook maakt. Weer fantastisch, een drie gangen menu zowaar. We gaan naar bed, poetsen onze tanden onder een sterrenhemel waar we geen idee van hadden, want je hebt geen idee hoeveel sterren er zijn! Erg koud kruipen we om half 8 (haha echt waar het was half 8, ik denk dat ik 5 was toen ik er voor het laats zo vroeg in lag)... Maar het was een vermoeiende dag en we moesten al weer om 5 uur opstaan. En weet je, als je alleen een kaars hebt als licht, dan is er maar weinig te doen als het donker wordt. Een soort van terug naar de middeleeuwen.
Dag twee worden we wakker gemaakt met cocathee. Met een net gebakken omelet beginnen we aan de zwaarste dag. We moesten lopen van 3700 meter naar de top op 4700 meter. Eerst even onze voeten wassen in een ijskoude stroom water, dit was volgens de gids goed voor onze voeten. Stijn heeft het gedaan, ik vond het prima zoals het was... haha ik ga toch niet om half 7 in de ochtend met mijn voeten in ijskoud water... hihi!
Een kilometer moesten we klimmen die dag. En op die hoogte klimmen is heel zwaar. De laatste meters, man ik kwam bijna niet omhoog! Ik voelde me net een oud koestpaard met de gouden koets er achteraan en Bea rustig zwaaiend achter in. Maar hoe cool om eindelijk op de top te staan!!! Eindelijk!!! Heerlijk een sinaasappel gegeten met super uitzicht. En we hadden top weer, meestal kun je niet lang op de top blijven doordat het te koud is. Maar wij konden er heerlijk zitten en genieten, dus veel geluk! Maar naar de top betekent ook naar beneden. Dat is minder uitputend maar vraag wel erg veel van je knieen en enkels. In een vallei een heerlijke lunch. Maar helaas begint het na de lunch hard te regenen. Hierdoor verandert het pad waar we lopen in een rivier. We hoppen van steen naar steen, balen! Maar we weten nog niet wat ons te wachten staan... Want na het pad dat in een rivier is veranderd, moeten we lopen door een modderbad. De normale weg is door de vele land-slides veranderd in 1 en al modder. Echt niet te geloven. Van steen naar steen hoppen, hangen aan de takken, en de wandelstokken gebruiken voor evenwicht (dat had ik nog niet verteld, we hebben wandelstokken gekregen van het reisagentschap. Hierdoor hebben we eigenlijk de hele trek aan nordic walking gedaan, het zag er niet uit en ik denk dat we stiekem ook 40 jaar ouder zijn geworden, we hoorden op dat moment in ieder geval tot de anwb-generatie, stijn en ik hadden nog net niet dezelfde jassen aan). Onder de modder (Stijn vloekend en tierend omdat hij wel honderd keer is uitgegleden, een keer net voor een afgrond waardoor ik me echt doodschrik) kwamen we na 12 uur, net voor het donker, aan bij de tweede kampplaats. De kok verblijdt ons na deze zwaare dag met heerlijk eten, en dan snel naar bed.
Dag drie doen we helaas zonder onze buddy, Karel. Hij heeft op dag twee zijn enkel verzwikt en kan niet mee lopen. We lopen weer door mooie natuur, eten een passievrucht die we uit de boom plukken.
Na een tocht van vier uur komen we in het dorpje waar we lunchen. Daarna pakken we de bus naar het volgende kamp, zo besparen we tijd en kunnen we lekker zwemmen in hotsprings!! In de hotsprings liggen we drie uur te weken, en daar komen we Carry tegen een Nederlands meisje waar we later nog mee naar Paracas gaan. Ons derde kamp ligt onder de bananen, mango en passievrucht bomen. Prachtig! Super dus! De avond sluiten we af met een groot kampvuur... Genieten!
Dag vier was minder leuk. We lopen langs een weg, en het uitzicht is niet zo mooi. Het is erg benauwd dus Stijn en ik vinden het zwaar, we hebben al erg veel kilometers in onze benen. Karel kan nog steeds niet mee lopen, wat erg jammer is. Gelukkig sluiten we deze dag af met een hostel... eindelijk een DOUCHE en een NORMAAL BED!!! We zijn dood op en slapen heel vroeg, we hebben zo veel gelopen en moeten op half 4 opstaan omdat we half 5 beginnen aan de inca trappen die leiden naar de Machu Picchu.
Heel vroeg op dag 5 staan we helaas in de regen te wachten op onze gids, die verdomme tien minuten te laat is. Eindelijk compleet, vandaag loopt Karel gelukkig wel mee hij voelt zich goed genoeg en wilt de Machu Picchu natuurlijk niet missen, beginnen we aan de 1000 traptreden. Kapot komen we boven aan (inmiddels is het opgeklaard en wordt het uiteindelijk een prachtige dag!). Ik denk dat ik nog nooit zo vroeg zo actief ben geweest, man wat is dit zwaar! Maar uiteindelijk is de Machu Picchu een fantastische beloning! Je hebt geen idee hoe groot het is, en hoe mooi. Adembenemend!!!
We hebben 10 uur rond gelopen, duizend foto's gemaakt en uiteindelijk ook nog de 1000 treden van de Wayna Picchu bekommen, coole wij...
Laat pakken we de trein terug naar Cusco. Stijn geeft door zijn lengte nog even een show weg op het treinstation. Mensen wilden stiekem een foto van hem maken, en uiteindelijk wordt de hele zaal bij de gebeurtenis betrokken. Als we weg gaan en zwaaien naar de zaal, zwaait letterlijk de hele zaal ons uit en roep volmondig in koor 'Ciao', echt hilarisch!! Als we in de trein spreken met een peruaans meisje vraagt ze een beetje twijfelend aan Stijn of hij toevallig beroemd is, hahaha!!
Om 11 uur s'avonds komen we terug in ons hostel. We duiken uiteindelijk doodop in ons bed. Ik slaap als een blok, ze hadden een kanon kunnen af steken en ik weet zeker dat ik niet was wakker geworden. Stijn sliep helaas iets minder, het is raar maar hij was al om 7 uur wakker.
De volgende ochtend boeken Stijn, Carry en ik de bus voor die avond naar Paracas, een heel klein stadje aan de kust van peru om daar naar de Ballestas islands te gaan. Een eiland waar we pinguins, zeeleeuwen en misschien dolfijnen kunnen zien. We pakken om 18 uur de nachtbus en dit is echt de busreis van hel! Ik heb ongeveer de hele bus onder gekotst, zo misselijk was ik. Zelfs Stijn die nooit wagenziek wordt voelde zich niet lekker (ik denk niet dat mijn kosten echt hielp,haha). Uiteindelijk komen we wel aan in Paracas en zien de zee!!! We komen op de bus Megan tegen, een leuke Kiwi die inmiddels al een tijd in Londen woont. Zij heeft weer een hele tijd met Karel gereisd, onze hike buddy. Megan is helemaal gezellig en dus checken we met zijn vieren in bij een hostel. Het eerste wat we doen is heerlijk verse vis eten als lunch en dan gaan we ontspannen op het strand! Wat wil een mens nog meer... op het stand liggen aan de stille oceaan in april!!!!
De volgende dag stappen we op de boot richting de ballestas eilanden. We zien eerst nog even een Nazca lijn (waarom ook niet, kan ook op onze checklist) en varen dan verder om inderdaad zeehonden, pelikanen en pinguins te zien! Een prachtige tour, die niet zo lang duurt dus we kunnen de rest van de dag nog lekker aan te strand liggen voor dat we de bus pakken naar Arequipa. De stad die bekend staat als de witte stad. We nemen afscheid van Carry, zij gaat naar Lima om de dag daarna terug te vliegen naar Nederland en we nemen afscheid van Megan die nog lekker even op het stand blijft liggen. We hebben twee hele leuke dagen gehad samen.
Aangekomen in de witte stad, allemaal mooie witte gebouwen die gebouwd zijn met stenen uit de omgeving, maken we een planing voor onze laatste weken. Want de 13de, de dag dat we naar huis vliegen komt steeds dichterbij, en we gaan nog naar Chili.
In Arequipa gaan we eerst naar een prachtig klooster wat pas voor korte tijd open is voor het grote publiek. Het is werkelijk een stad in een stad. Het klooster was bijna helemaal zelf voorzienend met een eigen landbouw binnen het kooster. Overal mooie huisjes waar de nonnen leefde (er leven nog steeds nonnen trouwens) die allemaal in verschillende kleuren zijn geschilderd, prachtig.
De dag erna zijn we gaan raften!! Fantastsich, echt niet te geloven gaaf! De hele tijd hebben Stijn en ik met een grote glimlach op de boot gezeten. Zo cool om zo'n wilde rivier te bevaren en helemaal top als je er niet uitvalt, haha! Daarna hebben we de rest van de dag gerelaxt...
Als laatste in Araquipa stond de canon del colca op het programma. Een hike door de 1 na grootste canon in de wereld (twee keer zo diep als de grand canyon in Amerika). Om drie uur s'nachts werden we opgehaald. Helaas verteld Stijn mij bij het wakker worden (de wekker stond om half 3, echt niet normaal) dat hij ziek is. Hij heeft geen oog dicht gedaan, alleen maar op de wc gezeten en alle rijst van de avond ervoor eruit gekotst... Super balen! Wat nu??? Gaan we wel??? Maar ja, Stijn wilde perse gaan. We hadden er allebei zo'n zin in. Dus uiteindelijk wel de bus ingestapt. Maar Stijn ziet er niet uit, en hij voelt zich echt helemaal niet goed. Ik had zo te doen met die jongen. Ik wist wat hij voelde, zo voelde ik me ook op de Death Road. Maar het vervelende is, ik kon niets voor hem doen. Gelukkig kon Stijn wel iets eten, zonder dat hij meteen moest kosten.
Om tien uur in de ochtend beginnen we aan de hike. Maar Stijn keek alsof hij meteen in het vlliegtuig zou stappen als die toevallig op dat moment voor onze neus zou landen. Gelukkig is hij geen zeikerd. Ik zag dat hij zich rot voelde maar klagen doet hij niet, wat een top reispartner is het toch!!!
De hike was echt heel mooi. Een paar condors gezien, de omgeving is super! Allemaal mooie bomen, bijzondere cactussen en we eten bij de locals. We zien verschillende planten en onze gids kan er erg leuk over vertellen. We slapen in een klein resort, overal palmbomen en eigen zwembad onderin de canon, waar we slapen in een bamboehuisje. Alweer een prachtige sterrenhemel, lucky us! Omdat hier ook geen electriciteit is (en we zijn echt super vroeg opgestaan) zijn we erg moe. We gaan dus, op konninginnenacht om half 9 slapen. Haha! Al hebben we wel in onze hut een klein dansfeestje gehad. Dat moet toch wel in deze speciale nacht.
We staan om half 5 op, zonder ontbijt beginnen we aan een lange tocht omhoog. Alles wat we gisteren omlaag hebben gelopen, moeten we nu naar boven. In drie uur (7km) staan we trots aan de top en hebben veel zin ons welverdiende ontbijt. Na het ontbijt hebben we nog een lange dag in de bus waar we nog mooie plekken in de omgeving bezoeken. We ontmoeten twee erg gezellige Nederlandse meiden (wij ontmoeten alleen maar Nederlanders hier) en besluiten met hun die avond te proosten op de koningin.
Weer terug in Arequipa, na een lekkere douche, uiteten met de meiden. Erg gezellig en uiteindelijk belanden we met biertjes in onze hand in ons hostel (toevallig op een oranje bank, hoe leuk). Laat liggen we op bed en dan gaat op half 6 de wekker, want jawel we moeten al weer om half 7 op het busstation zijn. Top planning maar dodelijk vermoeiend.
De bus leidt ons naar Tacna, waar we met een Noors stel de taxi pakken naar Arica, Chili. We beginnen aan ons laatste en vierde land. Hier zit ik nu te typen en we genieten zo van de rust dat we hier nu toch maar drie nachten blijven.
Nou, dit verhaal is echt veel te lang geworden... maar ja, we moesten ook zoveel vertellen. We maken ook zoveel mee. Ik hoop dat jullie de tijd hebben om het te lezen. Maar stiekem is het natuurlijk ook voor ons zelf, we maken zoveel mee en we moeten alles proberen te onthouden. En dat doen we ook door middel van deze verhalen. Nu ga ik lekker een taartje eten (om half 12 's avonds) die onze Zuid-Amerikaanse opa net voor ons heeft klaar gezet. Morgen weer een lekkere strand dag met strand tennis en body boarden in de zee (ik heb geboard btw, ik in de zee!!! Vond het dood eng maar als je een goede golf hebt dat is boarden zooo cool dat ik het ondanks mijn angst het waard vind in de zee. En ik moet ook een keer van mijn golfen angst afkomen dus misschien is dit de weg, haha).
Nou lieve allemaal. Over, volgens mij, 12 dagen zijn we weer terug. Heel gek om te bedenken, maar heerlijk om jullie allemaal weer te zien! Toch blijven wij nog heel hard genieten hier. En oja, we nemen de zon mee het vliegtuig in. Dus per 14 mei, als wij in Nederland het vliegtuig uitstappen, hebben jullie ook mooi weer.
Heel veel dikke kussen, Liefs Stijn en Isa.
-
03 Mei 2012 - 05:21
Ellen:
Wauw Isa en Stijn!! Wat maken jullie toch geweldige dingen mee! Helemaal terecht om nu ff lekker te ontspannen bij opa! Klinkt helemaal lekker, even uitrusten voor de eindsprint door Chili.
Geniet van deze eindsprint. Tot heel snel!!! :) Sta echt te trappelen om jullie terug te zien. X -
03 Mei 2012 - 05:22
Mark:
Wat een fijn verhaal weer Isa! Genieten van de laatste weken en nog niet denken aan de terugreis! -
03 Mei 2012 - 07:39
Carry:
Ik vind de naam Carry erg verwarrend. Maar stiekem leef ik zo met jullie mee, dat ik er misschien wel een beetje bij ben ;)
Oehhhh tot snel!! -x- -
03 Mei 2012 - 07:44
Ben:
Verhaal wordt te lang? Ben je nou helemaal...! Don't worry Isa, jullie verhalen zijn nooit te lang! Genieten! En zoals in de planning zat: jaloersmakend..... -
03 Mei 2012 - 10:00
Hannah En Uk:
Wow wow wow,
Ik ben stil van jullie mooie verhaal!!Willen jullie ons dit aub niet aandoen, want wat lijkt het leven hier dan ineens saai en eentonig.
Lief zusje, ik heb het al eerder gezegt maar je hebt echt schrijftalent! Je neemt me op deze manier helemaal mee in deze wonderlijke wereld. Volgens mij maken jullie op deze manier top reclame voor Zuid Amerika. Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voordat de volgende (uit deze mailinglijst) zo'n mooie reis boekt, want dit werk aanstekelig!
Wat doen jullie veel in korte tijd! Het is inderdaad echt een race tegen de klok, maar zo te horen genieten jullie er wel met volle teugen van.
Wat slim en heerlijk dat jullie nu even aan het uitrusten zijn bij jullie Zuid-Amerikaanse opa. En zo te horen wordt er heel goed voor jullie gezorgd!!
Ik ben zo nieuwsgierig naar de foto's, want volgens mij moeten die gewelig zijn. Organiseren jullie al jullie terug zijn een foto avond met verhalen. Dat lijkt me echt super leuk!!
Geniet en geniet!
Dikke kus van ons
-
03 Mei 2012 - 10:18
Saskia:
Jeminee, wat een prachtig verhaal weer.
En wat doen en zien jullie veel.
Krijg steeds meer zin om meteen in het vliegtuig naar Zuid-Amerika te stappen. Het lijkt me wel een goed plan om er dan minstens een half jaar voor uit te trekken.
Maar...., geniet nog van Chili! En tot gauw!
Saskia
-
03 Mei 2012 - 10:21
Tineke:
Ik val in herhaling: maar je het weer een super leuk verhaal geschreven! Ik voel de zonnestraaltjes door je verhalen helemaal naar NL komen!
Tot heel snel!!!
Liefs -
03 Mei 2012 - 12:53
Rene:
Ik zeg bundelen en uitgeven als reisverhalenboek! Maken jullie ook nog steeds de Floortje en Chris filmpjes? Eind mei bij bij mij op het balkon in de zon! Isa; ben je inmiddels al tante? Stein; jij wordt toch direct na je reis mijn stadsdeelgenoot? Geniet nog even! -
03 Mei 2012 - 13:40
MariaB:
Wat een prachtige story weer. geweldig1 Ik ben helemaal blij met jullie uitgebreide bverhalen. En of jullie die nu voor jezelf of voor ons schrijft kan me helmaal niets schelen. Ik ben er blij mee en word er blijvan. heerlijke belevenissen en onvergetelijke momenten denk ik. Je bent dan wel bang iets te vergeten, maar de belevenis raak je echt niet kwijt.
Gisteren ehbben we Daan van het vliegveld gehaald die ruim een half jaar in Nieuw zeeland heeft gezeten. Ook een en al verhaal en foto's! Heerlijk!
Ik wens jullie een onvergetelijke voortzetting en kijk al weer uit naar de volgende lange tekst!
Lieve groet,
Maria -
03 Mei 2012 - 19:52
Nicole En Ron:
Hallo wereldreizigers,
Ron en ik hebben net het laatst geschreven verhaal gelezen;
lijkt wel een avonturenroman,alleen de liefde ontbreekt er nog aan.
Deze belevenissen hebben jullie maar mooi in the pocket!
hopelijk kunnen jullie weer opgeladen aan de laatste periode van de reis beginnen.We lezen het wel....
Dikke xen voor jullie,
-
03 Mei 2012 - 21:19
Wil En Hetty:
Onvoorstelbaar wat jullie meemaken en daarnaast genieten ik ben er trots op dat jullie dit allemaal meemaken zonder weinig rust.Het lijkt wel een wereldwonder wat er allemaal gebeurt.Als je dat hier zou vertellen gelooft niemand jullie.Jongens geniet van de laatste dagen en we verheugen juliie weer te mogen knuffelen bij thuiskomst,stoere binken .Veel liefs Opa en Oma -
03 Mei 2012 - 21:21
Hetty En Wil:
en meike, die logeert bij ons, die vindt het ook heel cool wat jullie allemaal doen. -
04 Mei 2012 - 10:32
Brigitte:
Wat een verhaal weer Isabelle ! Inderdaad zoals iedereen het zegt, nooit te lang !!!
Jij vertelt echt prachtig ! Ik kijk, ik zie, ik ruik helemaal mee. Ook een beetje mee ziek.....
Zo zeg, ik kan niet wachten om jullie fotos te zien en nog meer verhalen te horen.
En ik vind het goed, bij deze is het afgesproken, jullie nemen de zon mee !!!
Geniet van de laatste dagen daar.
Veel liefs. Brigitte -
06 Mei 2012 - 12:33
Pien:
lieve isa en stijn, ik zag de lange lap tekst en heb even moeten wachten voor ik het rustig kon lezen. het is m'n laatste kans om jullie te vertellen hoe heerlijk het is om met jullie mee te reizen via al deze woorden. wat 'n energie hebben jullie om dit allemaal te doen. al die ochtenden vroeg op om te wandelen, klimmen, dalen....kotsend en wel. goed om dan ook 'n paar dagen rust te nemen. opladen om aan de laatste etappe te beginnen. geniet er nog van en heerlijk om je, isa, 3 juni te zien. ik heb altijd al naar zuid-amerika gewild en die wens is alleen maar gegroeid. -
14 Mei 2012 - 08:22
Anne:
Wowww wat een verhaal! Zo geweldig gaaf wat jullie allemaal doen en meemaken! Erg jaloers! Nog even en dan zijn jullie alweer terug!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
